یادداشت تلخ فرزاد موتمن برای عسل بدیعی

به گزارش پارس توریسم، آقای موتمن در یادداشت خود نوشته است :«هفت پرده» با کشته شدن ۴ کاراکتر اصلی‌اش پایان نمی‌یابد. بلکه بدون قهرمان‌های اصلی‌اش ادامه پیدا می‌کند تا در صحنه آخر عسل بدیعی را در حاشیه بزرگراه مقابل الهیه وآفریقا بیابیم که در حالیکه سر تا پا سفید پوشیده غمگین و مضطرب ایستاده تا شاید مرد جوانی که با او قرار ازدواج گذاشته بیاید یا شاید هم مرد گرفتار یا کشته شده باشد و اصلا نیاید و در این میان مزاحمت‌های پی در پی اتومبیل‌های آخرین مدل فقط بر استیصال او می‌افزاید. لباس سفید دختر به ما گوشزد می‌کند که او در آستانه ازدواج قرار دارد، اما چهره اندوهگین و مضطربش حکایت از فرجامی تلخ دارد.
در آخرین نمای نزدیک فیلم عسل بدیعی نگاهی کوتاه، اما پر از نفرت به ابرهایی که بالای سرش سنگینی می‌کنند می‌اندازد و در حالیکه رفته رفته از حرکت باز می‌ایستد و ناامیدانه در جایی ساکن می‌ماند، ما از او دور و دور و دورتر می‌شویم.

هر چند «هفت پرده» فیلمی نیست که خیلی با احساسات تماشاگرش بازی کند، اما این صحنه پایانی آنقدر تاثیرگذار از کار درآمد که تا سال‌ها بسیاری به من می‌گفتند که هر بار از مقابل الهیه می‌گذرند بی‌اختیار سر می‌چرخانند تا شاید عسل بدیعی را با لباس سفید همچنان منتظر بیابند و عجیب این بود که من نیز هر بار از الهیه می‌گذشتم بی‌اختیار عسل بدیعی را جستجو می‌کردم.

حالا با مرگ نابهنگام و غیر قابل باور عسل بدیعی تصاویر این صحنه پایانی حتی اندوه بارتر از قبل به نظر می‌آید. حالا مطمئنیم که عروس غمگین و مضطربی که عسل بدیعی بازی‌اش کرد دیگر منتظر هیچکس نیست، اما برای من حضور او در تصاویر این صحنه چنان واقعی به نظر می‌رسد که من همچنان هر بار که از مقابل الهیه عبور می‌کنم سر می‌چرخانم تا شاید عسل بدیعی را در لباس سپیدش همچنان ایستاده و منتظر بیابم. روحش شاد و یادش گرامی.