افزایش نیاز های زیبایی ایمپلنتولژیست را وادار می کند تا برای ایجاد یک بافت طبیعی در اطراف ایمپلنت دندان تلاش زیادی بکند.جراحی های بافت های اطراف ایمپلنت دندان می توانند در چهار مرحله انجام شوند.ملاحظات مربوط به مدیریت بافت نرم اطراف ایمپلنت در جای خود به طور کامل بحث می شود.

۱-قبل از کاشت ایمپلنت

زمانی که بیمار خط لبخند بالایی دارد و رنگ بافت نرم و یا حجم آن دچار نقص است،پیوند لثه به عنوان یک مرحله مجزا قبل از هر جراحی دیگری اجرا می شود.هدف از بازسازی ها دستیابی به بافت نرم بین دندانی که هم ارتفاع پاپیلای(لثه مثلثی بین دندان)بین دندانی است.

وقتی پاپیلای بین دندانی ارتفاع مطلوبی دارد،باید از برش های حفاظت کننده ی پاپیلا در مجاورت هر دندان کناری استفاده شود.گسترش برش عمودی ورای موکوجینجیوال جانکشن خطر ایجاد اسکار در ناحیه ی برش را افزایش می دهد.اگر قصد کرونالی کردن فلپ را داریم بهتر است برش های عمودی در پایه وسیعتر از ناحیه کرستال نباشد.با این کار می توان فلپ فاسیال را روی ایمپلنت دندان آورد.در نتیجه این عمل هیچ گونه منفذی در خط برش و نزدیکی اولیه ی دو لبه ی برش ایجاد نمی شود.

۲- مرحله دوم جراحی

زمانی که بافت نرم در طول کرست بی دندانی در سطح مطلوب پاپیلای بین دندانی قرار داشته باشد و کیفیت و حجم آن کافی باشد با روش های سابترکتیو بافت لثه ای کرستال شکل داده می شود پروفایل سرویکالی شکل طبیعی روکش دوباره ساخته شود.اگر فرم طبیعی لثه مناسب و کافی نباشد،یک جراحی پیوند لثه در مرحله دوم صورت می گیرد تا ضخامت مناسب بافت بدست آید.

طی اتصال اباتمنت فرم دهنده ی لثه به ایمپلنت دندان چند روش مختلف جراحی می تواند انجام شود.در روش اول مخاط کراتینیزه پالاتالی می تواند به سمت باکال بچرخد و حجم بافتی را افزایش دهد.در مواردی که میزان بافت نرم کاهش بیشتری داشته است،پیوند لثه از بافت همبند با منشا پالاتالی گزینه مناسب تری است.پیوند لثه با توجه به ابعاد نقص می تواند خمیده شود.

۳-فاز روکش موقتی

پروتز موقتی می تواند به عنوان یک راهنمای مناسب برای شکل دهی بافت ها به کار رود.چنانچه دراین مرحله ارتفاع یا ضخامت بافت دلخواه نبود می توان از پیوند لثه بافت همبندی بهره برد.